2014-07-03 Uitreiking Gouden Dijsselbloem
vlnr : Paul Rosenmöller, Peter Althuizen, Nick Vogels
De uitreiking duurde, inclusief discussie, bijna anderhalf uur. De voorzitter van de VO-raad beantwoordde na de toespraak van de voorzitter van LIA, met daarin het juryrapport, ook nog wat vragen van het publiek. Hij ging echter niet op de hele inhoud van de toespraak in. Zijn reactie spitste zich vooral toe op de toon van wat hij ‘grote woorden’ noemde. Dat was niet zijn stijl, zei hij, hij had als politicus altijd geleerd dat je ‘zacht’ op de persoon moest zijn en ‘hard’ op de inhoud. Aan de andere kant verweet hij leraren weer wel dat ze ‘dit alles lieten gebeuren en niet in het verweer kwamen tegen slecht beleid van werkgevers’.
Op zijn verleden als politicus wilde hij verder niet aangesproken worden, hij verklaarde dan ook nadrukkelijk geen politicus meer te zijn. Dat gold echter niet voor de verwijzing naar zijn vroegere werk in de haven. Hij vond het niet sterk dat dat in de toespraak van de LIA-voorzitter werd aangehaald, omdat hij daar veel beter in thuis was dan wij. Veelzeggend was dan ook de vraag waarmee hij de hoge werkdruk van leraren bagatelliseerde: ‘U wilt leraren toch niet vergelijken met havenarbeiders?’.
Over de afschaffing van het entreerecht en de (on)mogelijkheid om minder lessen per leraar te geven, teneinde meer tijd te hebben voor kwaliteit, was hij kort: ‘Ik weet wat dat kost en daar hebben we het geld gewoon niet voor’. Ook over de afschaffing van de BAPO was hij meer dan duidelijk. Met bijna Eliasiaans aplomb stelde hij dat het toch niet meer passend was dat leraren in een tijd waarin iedereen langer moet doorwerken al ruim voor hun zestigste met pre-pensioen gaan. Hij had het nog net niet over ‘een dagje vissen op kosten van de belastingbetaler’.
De oplossing zag hij vooral in meer overleg en een goede verstandhouding tussen leraren enerzijds en besturen en directies anderzijds en hij prees daarvoor de goede verhoudingen in het overleg tussen de VO-raad en de grote onderwijsbonden. Volgens hem was het duidelijk dat, in tegenstelling tot de aanwezige leraren, zeer veel andere leraren het wel eens zijn met de door de sociale partners gemaakte afspraken, inclusief de nieuwe cao voor het voortgezet onderwijs.
Verder was er in zijn ogen een zeer belangrijke rol weggelegd voor scholing en professionalisering van de leraar, met name op het gebied van de ICT. Op de reactie van een leraar in het publiek, die aangaf daar qua tijd amper aan toe te komen, hoe graag hij het ook wilde en hoe interessant en belangrijk hij het ook vond, reageerde de heer Rosenmoller met ogen vol verbazing en ongeloof. Ook op de woorden van de leraar die vertelde 14 klassen te hebben met in totaal meer dan 400 leerlingen had de voorzitter van de VO-raad geen antwoord.
Vervolgens stelde Rosenmöller dat er wel degelijk veel leraren zijn die met zeer veel plezier voor de klas staan. Hierop werd door een aantal aanwezigen direct gereageerd. Rosenmöller gaf de indruk LIA weg te willen zetten als een stel knorrige en behoudende leraren die liever blijven mopperen over de verslechterende rechtspositie en hoge werkdruk. LIA zou er tot zijn spijt te weinig voor voelen op de juiste toon de weg van het redelijk overleg te kiezen, teneinde met elkaar tot oplossingen te komen. De aanwezigen wisten wel beter. Men zei zeer zeker wel en met bijzonder veel plezier voor de klas te staan, maar node het beleid en de tijd te missen om bijvoorbeeld de voorgestelde vernieuwingen te kunnen omarmen.
Achteraf kunnen we concluderen dat de uitreiking van de Gouden Dijsselbloem geen toenadering tussen beide partijen heeft kunnen bewerkstelligen. Waar zijn voorganger Slagter vorig jaar met een open houding en veel humor de leraren, ondanks de grote inhoudelijke verschillen van mening, toch wist te bereiken, bleef de heer Rosenmöller op afstand en op zijn hoede en verre van warm op de persoon. Waarschijnlijk werd hij bevestigd in zijn vooraf ingenomen standpunt. LIA verwijt het zichzelf zeker hier geen verandering in te hebben kunnen brengen. VO-raad en LIA staan nog steeds lijnrecht tegenover elkaar.